بهتر است امروز هنگامی که اینجا را ترک میکنیم مصممتر باشیم که کاری در این مورد انجام دهیم. دولتهای ما از نخستوزیر مالکی حمایت میکنند، ما به راحتی این توان را داریم که با یک تماس تلفنی آن نیروها را از اشرف خارج کنیم، جایی که به آن تعلق ندارند. رهبران انگلستان و ایالات متحده باید این تماسها را امروز بگیرند.
ایالات متحده نباید منتظر تصمیم دادگاه بشود که آنها را از لیست خارج کند، ما باید همین الان آنها را از لیست خارج کنیم.»
وی تأکید دارد که «این کار اخلاقی درستی است که باید انجام بشود. خارج کردن آنها از لیست تنها یک امر اخلاقی نیست، این مسأله روی آنچه که در اشرف اتفاق میافتد نیز تأثیر میگذارد.
ما باید مجاهدین را از لیست خارج کنیم، این دیگر یک موضوع سیاسی نیست، این یک موضوع انسانی است و ما باید سازمان مجاهدین را از لیست خارج کرده و آنها را به خاطر آنچه که هستند یعنی دولت مشروع جمهوری ایران را به رسمیت بشناسیم. اینها چیزهایی است که ما باید انجام بدهیم و بیشتر از این نمیتوانیم در رابطه با آنها صحبت کنیم. نیروهای عراقی در اشرف هستند.
در یک نکته با موافقم که «این یک موضوع انسانی است» ایشان این دیگر یک موضوع سیاسی نیست. تمام این بند بازی 26 ساله «یک موضوع سیاسی» است. و چون «سیاسی» است، راه حل آن هم باید «سیاسی» باشد. آمریکا، بر مبنای یک تز سیاسی مجاهدین را در این لیست نگاه داشته است - تز اپیزمنت. آمریکا تاکنون بر این باور بوده که مماشات با رژیم و زدن برچسب به مجاهدین، برای آمریکا کارساز خواهد بود. واقعیت این است که رژیم در پروژه هسته ای که کریستوفر از آن هراس داشت، بسیار پیشرفت کرده است. در دولت و نحوه کشورداری عراق رخنه کرده، و حال خیز برداشته که تمام منطقه را ببلعد. خلاصه اینکه تز مماشات می رود تا با شکست روبرو بشود. در سال گذشته که وزارت خارجه آمریکا بوی کباب به دماغش خورده بود و فکر می کرد که از سبز سیدی تنوری گرم می شود، در ادامه تز اپیزمنت، مجاهدین را در لیست ابقا کرد. آن هم یک تصمیم «سیاسی» بود، وگرنه ساکنین اشرف دو سال است که مورد تعرض وحشیانه قرار گرفته اند، و اگر «موضوع فقط انسانی» بود آن زمان هم «انسانی» بود، و می بایست در همان زمان از لیست حذف می شدند.
خود را گول نزنیم. برچسبی که در سال 1373 زده شده، عملی سیاسی بوده و در این 17 سال هم به همان دلایل سیاسی مجاهدین در لیست باقی مانده اند. بنابراین، اگر نام آنها باید حذف شود، باید دلیل «سیاسی» داشته باشد. این دلیل سیاسی هم بدون تغییر در خط «سیاسی» وزارتخارجه امکان پذیر نخواهد بود. فراتر اینکه، برخلاف آقای دین که معتقدند «نباید منتظر تصمیم دادگاه» شد، معتقدم که این تصمیم نه تنها باید سیاسی باشد، بلکه باید حقوقی هم باشد. دادگاه و سیستم حقوقی آمریکا باید به این حکم برسد که مجاهدین تروریست نیستند. و اگر سرعت کار مورد نظر است، دادگاه می تواند به سرعت تشکیل شده، و تصمیم خود را صریح و سریع اعلام کند.
آمریکا و البته آقای دین باید متوجه بشوند که بود یا نبود مجاهدین در لیست، از حدت و شدت خواست مردم برای سرنگونی تمامیت رژیم نمی کاهد. آنچه که می ماند یک ارزیابی «سیاسی» و کاسبکارانه است. آیا آمریکا پس از سرنگونی، به داشتن رابطه ای حسنه با مردم و کشور ایران تمایل دارد؟ اگر آری، برای چنین روزی، بهتر است که امروز حسن نیت خود را عملا نشان بدهد.
علی ناظر
17 فروردین 1390
لیست منابع
در کتاب زهر و پادزهر (در دست تهیه) منتشر شده اند