پهلوانان هر گز نمی میرند! 

ناصر حجازی اسطوره مردمي فوتبال ايران در گذشت

کوروش طاهری

                                                                                                                                                در تاریخ ورزش باستانی ایران زمین لغت پهلوان بر افرادی اطلاق می شود که صفت مردم داری را در کنار صفات عالیه اخلاقی ورزشی با خود داشته باشند. طی سی سال گذشته تعدادی از پهلوانان واقعی ورزش ایران که انگشت شمار بودند به دیار باقی شتافتند ولی نام و رسم و آئین زندگی ورزشی و اجتماعی شان هم چنان در ورزش بر باد رفته ایران باقی مانده است. طی دهه گذشته که ورزش در ایران سیر قهقرائی و سقوط را به خصوص در مرز اخلاقی طی کرده است زنده یاد ناصر حجازی تک پهلوان میدان مبارزه در چند جبهه بود. از جبهه خانواده گرفته تا جبهه بیماری و از همه مهمتر در جبهه اجتماعی و مردم داری. صراحت کلام و استقلال فکری و دانش و بینش اجتماعی زنده یاد حجازی عرصه را بر شبکه فساد در ورزش ایران تنگ کرده بود و نگاه و توجه وی به مسائی اجتماعی و درد و مشکلات توده های مردم یاد آور رزم و پیکار پوریای ولی و قهرمانانی چون پرویز قلیج خانی بود. وی میهن پرستی بود که سهمی از میهن خود را نداشت و چون هزاران افراد سالم دیگر که اینک گوشه عزلت نشینی در خانه یا درد غربت را با خود می کشند با ناملایمات و سختی های زندگی در حکومت ولایت فقیه  می ساخت و می سوخت!                                                                                      حجازی در روزهای آخر عمرش در همدردی با خواست مردم راهی را برای آینده فوتبالیست های جوانی باز کرد که زیر و تحت سلطه شبکه فوتبال ولایتی سرنوشتی متضاد و مبهم دارند . اینک حجازی در میان ما نیست ولی راه و رسم پهلوانی اش در آینده تاریخ ورزش جاودانه خواهد ماند!

باید به خانواده و جامعه ورزش تسلیت گفت! یادش گرامی باد!

من آن گلبرگ مغرورم

که می میرم ز بی آبی

ولی با خفت و خواری

پی شبنم نمی گردم .....

 ناصر حجازی در تهران، محله آریانا (مالک اشتر) در تاریخ 28 آذرماه 1328 به دنیا آمد. وی دروازه بان سابق تیم های استقلال (تاج) و تیم ملی ایران است که اکنون به مربیگری می پردازد. او از محبوب ترین و مشهور ترین فوتبالیست های ایرانی بشمار می رود و در استقلال تهران از او بعنوان تنها اسطوره ی این باشگاه نام می برند. در سال 1378 کنفدراسیون فوتبال آسیا وی را بعنوان دومین دروازه بان برتر قرن بیستمِ این قاره انتخاب کرد. پدرش متولد تبریز بود و آژانس املاک داشت. وی با چهار خواهر و یک برادر در خانواده ای 8 نفری زندگی می کرد.

خود حجازی گرایشش به فوتبال را این گونه تعریف می‌کند:

    من فوتبال را فقط به صورت تفریحی دنبال می کردم و رشته اصلی من بسکتبال بود و حتی برای تیم جوانان بسکتبال ایران هم انتخاب شدم و ماجرا از اینجا شروع شد که روزی با دوستان به تماشای بازی آموزشگاهی که تیم مدرسه ما هم در آن شرکت داشت رفتیم. در همان روز دروازه بان تیم مدرسه ما آسیب دید مربی تیم مرا صدا زد و گفت ناصر بیا درون دربازه بایست من هم گفتم آقا اصلا من نمی توانم من فقط گاهی فوتبال بازی می کنم اون هم هافبک تیم نه دروازه بانی!!‌مربی دست بر دار نبود و می‌گفت تو قد بلند داری و بسکتبالیست هم بودی حتما میتوانی چند توپ هوایی رو بگیری. خلاصه با اصرار مربی و با ترس و لرز و دلهره رفتم درون دروازه. آن روز برای من یک روز بیاد ماندنی و خاطره انگیز است. خودم هم باورم نمی شد که چرا با وجود انکه برای اولین بار درون دروازه ایستاده بودم اینقدر خوب توپ میگرفتم. بازی که تمام شد همه تماشاگرانی که برای دیدن مسابقه آماده بودن تشویقم کردند.