·       برای جلوگیری از خونریزی و یک خشونت دیگر، ما آماده‌ایم یک راه‌حل درازمدت مسالمت آمیز، بر اساس مذاکرات با تمام طرفهای دست‌اندرکار، ارائه کنیم. با قبول این‌که ساکنان اشرف برای همیشه در عراق نمی‌مانند و این‌که برای رفتن به ۲۷ کشورعضو اتحادیه اروپا مورد مساعدت قرار بگیرند.

·       ما می‌توانیم برای این کار بین اتحادیه اروپا، آمریکا، یونامی، کمیساریای عالی پناهندگان و سایرین شروع به میانجیگری کنیم. اما این کاملاً مشروط به برآورده شدن موارد مشخص است:
-خارج شدن نیروهای عراقی از داخل اشرف،
- خاتمه دادن به محاصره اشرف،
- دسترسی فوری ساکنان اشرف به‌ویژه افرادی که به‌شدت مجروح شده‌اند به خدمات پزشکی در بیمارستانهای عمومی و کلینیکهای خصوصی در عراق،
-و یک تحقیقات مستقل درباره واقعه ۸ آوریل (۱۹فروردین) با حسابرسی از مسئولان قتل ۳۵ شهروند غیرمسلح.

·       جابجایی اجباری ساکنان اشرف در داخل عراق، که توسط منابع مختلفی پیشنهاد شده و آمریکاییها هم به آن اشاره کرده‌اند، یک گزینه واقعی و پراتیک نیست و در عمل تنها می‌تواند زمینه‌ساز یک کشتار دیگر شود. اگر نیت واقعی دولت عراق خروج اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران از این کشور است که بیش از ۲۰سال در آن زندگی کرده‌اند، بهتر است به جای اعلام ضرب الاجلهایی که هیچ کمکی به راه‌حل دائمی و مسالمت‌آمیز نمی‌کند، اقدامات و کمکهای ضروری را برای اجرای راه‌حل هیأت پارلمان اروپا به‌عمل بیاورد.

مبرهن است که خانم رجوی و نمایندگان ساکنین اشرف نمی توانند به یک تصمیم قاطع و دراز مدت برسند، مگر اینکه «هیچ پیشدستی و تلاشی از سوی نیروهای عراقی و هیچ‌کس دیگر برای جابجایی اجباری ساکنان به مکان دیگری در عراق صورت نگیرد.»

علی ناظر

17 اردیبهشت 1390