گاهی اوقات ناسزا گفتن، و یا نفرین کردن کار آسانی نیست. دلت می خواهد بدترین ناسزاها را علیه جور و جنایت به زبان بیاوری، ولی می‌بینی که کم است. می‌خواهی دست به دامان شدیدترین نفرین‌ها و آرزوهای ناروا بشوی، اما احساس می‌کنی که باز هم نامتناسب است. می‌خواهی به مسئولان قانونی و حقوقی متوسل بشوی، و بخواهی تا ظالم را به اشد مجازات محکوم کنند، اما می‌بینی که آنها نیز خود گرفتارند و بعضا به مجیز گویی و چیدن بادمجان به دور قاب مشغول اند. فی الواقع می‌مانی که در برابر این همه بیداد و این همه جنایت فاحش و عریان چه باید کرد؟

در خبرها آمده بود که عبدالرضا تاجیک روزنامه نگار زندانی، در زندان رژیم مورد "هتک حرمت " قرار گرفته است. خواهر عبدالرضا در نامه‌ی سرگشاده ای خطاب به رئیس قوه‌ی قضائیه با اشاره به این که بالاخره پس از 41 روز با برادرش در زندان اوین ملاقات کابینی داشته نوشته است «برادرمان عبدالرضا در اين ديدار، با تاسف و ناراحتی و عصبانيت تاکيد کرد که در حضور معاون دادستان و بازپرس شعبه‌ی اول، "هتک حرمت" شده است. وی درخواست ديدار فوری با وکيل خود و دادستان محترم پايتخت را داشت.»

همه می دانند که در نظام نکبت بار ولایت فقیه، انسان از اساس حرمتی نداشته و ندارد و مردم در بهترین حالت گوسفندانی بیش به حساب نمی آیند، اما در دستگاه قضایی رژیم ، "هتک حرمت" اصطلاحی است که برای "برخوردهای جسمی و جنسی" دژخیمان پلید با زندانیان بی دفاع به کار گرفته می شود. از این رو نباید گمان کرد که "هتک حرمت" در زندان‌های رژیم آنهم با حضور معاون دادستان و بازپرس، این است که مثلا زندانی را با اسم کوچک صدا زده‌اند، نه، "هتک حرمت" در زندان های رژیم ولایت فقیه، که آدمی را به یاد به اصطلاح ادب و نزاکت رادیو اسرائیل می اندازد، اسم شب انواع برخوردهای مرگبار فیزیکی، و تجاوز جنایتکارانه به عنف است. باید دید تحت این اصطلاح و این پوشش اتو کشیده، چه بر سر زندانی بی گناه می اورند که "عصبانی" می شود؟

همین جاست که می خواهی فریاد بزنی و به هر چه جور و جنایت است ناسزا بگویی و آرزو کنی، و دست به اقدامی بزنی که چنین نظام های بیدادگری از صفحه ی روزگار بر افتد.

دیدگاه و یاران دیدگاه مراتب انزجار خود را از جنایات رژیم در هر زرورقی که پیچیده شده باشد، بیان کرده و خود را همدرد خانواده عبدالرضا تاجیک و سایر دگراندیشان و مبارزانی می دانند که در زندان های جمهوری اسلامی تحت شکنجه های روحی و جسمی قرار گرفته و به آنها "هتک حرمت" می شود. بی شک ابراز همدردی با خانواده ی قربانیان نظام جهل و جنایت، اولین گام است، اما تنها گام و آخرین گام نیست.

رژیم هتاک ولایت فقیه قطعا نمی تواند به اعتراضات ایرانیان شریف و آزاده در داخل و خارج کشور علیه شرایط ضد انسانی در زندان های رژیم بی اعتنا باشد و به جنایات خود علیه بشریت ادامه دهد.

خانم پروین تاجیک، خواهر عبدالرضا تاجیک، در نامه‌ی افشاگرانه‌ی خود می‌نویسد: «من از آقای دادستان تمنا می‌کنم فریاد عدالت‌خواهی عبدالرضا را بشنوند و به خواسته‌ی او تن دهند و به همراه وکیل پرونده در زندان برای شنیدن حرف‌های او حضور پیدا کنند.»

سکوت تا کنونی دادستان، ممانعت از دیدار متهم با وکیل اش، و ندادن ملاقات بدون کنترل و حضور مامور به زندانی، همه بیانگر این است که می‌باید نظام جمهوری اسلامی را در مداری بالاتر و از طریق مراجع بین‌المللی زیر فشار گذاشت و به پاسخگویی واداشت.

علی ناظر

6 مرداد 1389

-------------------

27 ژوئيه 2010 - ۵ مرداد

http://www.rsf-persan.org/article16913.html

گزارش‌گران بدون مرز خواهان تحقیق و بررسی در باره " هتک حرمت" علیه عبدالرضا تاجیک است

از یک سال پیش به جامعه جهانی از آنچه که در سکوت زندان‌های ایران می‌گذرد, هشدار داده شده است. چند جنایت دیگر باید انجام گیرد که نهادهای بین‌المللی واکنش مناسب نشان دهند؟ زمان آن فرا رسیده که خانم ناوانتم پیلای کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، مقامات جمهوری اسلامی ایران را وادار به پذیرش گزارش‌گر ویژه سازمان ملل در امر شکنجه کند تا وی بتواند در باره بد رفتاری با زندانیان در زندان‌های ایران تحقیق و بررسی کند

عبدالرضا تاجیک روزنامه‌نگار و عضو کانون مدافعان حقوق بشر در زندان قربانی بدرفتاری و تعرض شده است. این روزنامه نگار زندانی در ملاقات روز ۲۳ تیرماه در زندان اوین به اعضای خانواده خود اعلام کرده است که در نخستین شب بازداشت در حضور معاون دادستان تهران مورد بدرفتاری و " هتک حرمت" قرار گرفته است. محمد شریف وکیل وی در این باره گفته است که این اصطلاح در پرونده های قضایی می‌تواند " آزار جسمی و جنسی " معنا شود.

با توجه به اینکه در سالن ملاقات اظهارات زندانی با خانواده از سوی مسئولان زندان برای کنترل و ممانعت از انتقال اطلاعات ضبط می شود، عبدالرضا تاجیک نتوانسته است آزادانه در باره چگونگی " هتک حرمت" به خود توضیح دهد.

در تاریخ ٩ مرداد ماه ۱۳۸۸ مهدی کروبی یکی از نامزدان انتخابات ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ در نامه‌ای سرگشاده وجود شکنجه، بدرفتاری و تجاوز به زندانیان در زندان‌های جمهوری اسلامی را تائید کرد. وی در این نامه که انتشارش منجر به توقیف روزنامه اعتماد ملی شد، نوشته بود : " عده‌ای از افراد بازداشت شده مطرح نموده‌اند که برخی افراد با دختران بازداشتی تجاوز نموده اند که منجر به ایجاد جراحات و پارگی در سیستم تناسلی آنان گردیده‌است. از سوی دیگر افرادی به پسرهای جوان زندانی با حالتی وحشیانه تجاوز کرده‌اند به طوری که برخی دچار افسردگی و مشکلات جدی روحی و جسمی گردیده‌اند و در کنج خانه‌های خود خزیده‌اند "

علیرغم تکذیب‌های مکرر مقامات رسمی جمهوری اسلامی ایران و اعمال فشار بر زندانیان و خانواده‌های آنها برای بازپس گیری شکایت و اظهارات خود، اما برخی از زندانیان پس از خروج از کشور آزار های جنسی علیه خود را تائید کردند. دست کم چهار تن از حرفه‌کاران رسانه‌ها و فعالان سیاسی شواهدی در تائید این امر را در اختیار گزارش‌گران بدون مرز قرار داده‌اند.

گزارش‌گران بدون مرز در این باره اعلام می‌کند : " از یک سال پیش به جامعه جهانی از آنچه که در سکوت زندان‌های ایران می‌گذرد، هشدار داده شده است. چند جنایت دیگر باید انجام گیرد که نهادهای بین‌المللی واکنش مناسب نشان دهند؟ زمان آن فرا رسیده که خانم ناوانتم پیلای کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، مقامات جمهوری اسلامی ایران را وادار به پذیرش گزارش‌گر ویژه سازمان ملل در امر شکنجه کند تا وی بتواند در باره بد رفتاری با زندانیان در زندان‌های ایران تحقیق و بررسی کند."

گزارش‌گران بدون مرز یاد آور می شود که عبدالرضا تاجیک در تاریخ ٢٢ خرداد دستگیر شد اما نزدیک به یک ماه مقامات قضایی ایران علت و محل بازداشت وی را اعلام نکردند. بازداشت و نگاهداری مخفیانه زندانی شکلی از " ناپدید کردن اجباری" و نقض حقوق بین‌المللی است و می‌تواند از مصادیق جنایت علیه بشریت بشمار آید. محمد شریف وکیل عبدالرضا تاجیک تاکنون نه به پرونده موکل خود دسترسی داشته است و نه توانسته است وی را ملاقات کند.