شبکه‌ی دیدگاه: نیروهای سرنگونی‌طلب متحد شوید didgah

گفته مي شود که زور را بايد با زور پاسخ گفت.
مي گويم تفاوت بين فرد/نيروي آزاديخواه که به آزادي بيان، حقوق مدني و قانون احترام مي گذارد، با فرد/نيروي ارتجاعي، تروريست، آنارشيست و ضد آزادي بيان و مطبوعات و انديشه در اين است که اولي با دشمن/مخالف خود آنگونه برخورد مي کند، که با او برخورد شده است.
اگر دشمن مرتجع اسلحه بدست بگيرد بايد عليه او مسلح شد، اما اگر با کلمه و قانون با تو برخورد مي کند، بايد در همان چارچوب تنظيم رابطه کرد.
من با رفيقان و دوستان ديدگاه موافقم که تغيير در داخل شکل گرفته و عاقبت روزي فراخواهد رسيد که تغيير و سرنگوني نظام اسلامي، بر مخالفان آزادي و مماشاتگران، چه بخواهند و چه نخواهند، تحميل بشود. من همچنين با دوستاني که براندازي رژيم را تنها از طريق قهرآميز و در موازات جنبشهاي اجتماعي ارزيابي مي کنند، موافقم.
ولي نه موافقت با نگرش اول و نه موافقت با روش دوم بايد باعث شود که پايبندي خود به اصل پايه اي مبارزه براي آزادي را ناديده بگيرم.
غرب مجاهدين را تروريست ناميده است. براي لحظه اي و در چارچوب ذهني و قوانين مدني اين موضوع را بررسي کنيم. وزيران کشورهاي غربي که عضو دولتهايي که منتخب مردم اروپا هستند اين تصميم را گرفته اند. اين تصميم در جهاني آزاد، آزادانه گرفته شده است. اين تصميم در جهاني گرفته شده است که مي توان عليه آن در تمامي مدارج حقوقي اعتراض کرد. دهانت را نمي بويند، به بندت نمي کشند، و اگر در 17 ژوئن تو را اسير کنند، بخاطر همين اصول و قوانين مجبورند که تو را آزاد کنند.
آري، زور را بايد با زور پاسخ گفت، اما اگر کليه راه هاي قانوني بر تو بسته شود. زور را بايد با زور پاسخ گفت اگر آزادي مطبوعات و بيان از تو گرفته شود. اگر احساساتي شويم و زور را در برابر زورگويي و اجحاف و تهمت و برچسبهاي ناچسب به کار ببريم آنوقت ما تروريست هستيم؛ آنارشيست هستيم. ما عليه قوانين و مصوبات قابل قبول جامعه، ايجاد وحشت کرده ايم. بخاطر اجحافي که به ما شده و مي توانيم عليه آن از طرق مختلف قانوني اعتراض کنيم، ما انسانهاي بيگناه را قرباني تضاد بين خود و سيستم زورگو و مماشاتگر کرده ايم. اين زور در برابر زور، چشم در برابر چشم، و اين قرباني گرفتن يعني تروريسم، و تروريسم شکل دهندهء ماهيت آزاديخواهان نيست.
در فراخوان چند خطي ديدگاه [1]، به يک تصميم اعتراض شده است. کار ديگري از عهدهء امضا کننده بر نمي آيد مگر طي کردن مراحل حقوقي و قانوني و اعتراض در اشکال مختلف – از تظاهرات و گردهمايي هايي چند هزار نفره تا فراخوان ها – اعتراض حق قانوني ماست. البته «نتيجه» هميشه بر وفق مراد نخواهد بود. گاهي از اوقات مانند هر اقدام حقوقي و قانوني، در کشور هاي قانونمند، به سود و گاهي از اوقات به ضرر «ما» مي شود. «ما» نمي توانيم، آن روزي که نتيجه به نفع ما شده است تبديل شويم به افرادي که به قانون احترام مي گذارند و روزي که مغبون شديم، اعتراض خود را عليه زورگويي و مماشات، با زور و گلوله پاسخ بگوييم.
سازمان مجاهدين خلق، يک سازمان مدافع منافع خلق است، و نه يک سازمان تروريستي. اين را همه مي دانند. هم آنهايي که بر ادامهء زدن اين برچسب اصرار مي ورزند و هم آنهايي که مخالف آن هستند. براي سازمان مجاهدين خلق و کليه افرادي که مي خواهند نام مجاهدين از اين ليست حذف شود، يک راه بيشتر در پيش روي نيست، اعتراض، و باز اعتراض، و باز حضور در دالانهاي دادگاه ها، و باز تکرار مکررات.
ديدگاه، به عنوان يک رسانه، اين اعتراض را در چند خط فورموله کرده است. حمايت از اين چند خط هيچ تعهد اخلاقي، سياسي و يا ايدئولوژيکي را بر فرد امضا کننده تحميل نمي کند. پيام ساده است: ما به اين تصميم معترض هستيم. يعني ما معتقديم که مجاهدين تروريست نيستند. همين. بقيه بحثهاي سياسي، و يا اختلافات در روشهاي سرنگوني طلبانه و يا مخالفت ما با مجاهدين بخاطر روسري و دست ندادن و جمهوري دموکراتيک اسلامي و برخوردهاي رفيقانه با آمريکا داشتن و اين و آن و فلان و بهمان، همه و همه بر سر جاي خود باقي مي ماند، اما با اشراف به اين واقعيت، تأکيد مي کنيم که : «مجاهدين تروريست نيستند». ديدگاه وظيفهء خود مي داند که براي اعادهء حيثيت و «حق دفاع از خود» مجاهدين اين حداقل را انجام دهد.
به عنوان حُسن ختام. در برابر زورگويي رژيم که به هيچ قانون و حقوق سادهء فردي باور نداشته و احترام نمي گذارد، بايد با زور و گلوله پاسخ داد.
شاد باشيد.
علي ناظر – 10 تير 1386